Η ΑΕΚ που έμεινε στην ίδια τάξη και το χαμόγελο της ονείρωξης

Δεν είναι λίγα τα αγοράκια που έχουν βιώσει συναισθήματα ανάλογα με εκείνα των πιο πολλών φίλων της ΑΕΚ στο ματς με την Μπενφίκα. Δηλαδή «υγρά» όνειρα που μαρτυρούσαν πως… κάτι καλό είχε παιχτεί το προηγούμενο βράδυ, χωρίς όμως πρακτικό αντίκρισμα. Ξυπνάς, μεν, με το χαμόγελο που φέρνει το αποτέλεσμα μιας ονείρωξης, δίχως όμως να βλέπεις δίπλα σου την κουκλάρα που υποτίθεται ήταν η αιτία της ικανοποίησής σου.

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι ρεαλιστικά τη μέρα της κλήρωσης των ομίλων του Champions League, ελάχιστοι είχαν την απαίτηση να δουν την Ένωση να μπαίνει σφήνα ανάμεσα στην Μπάγερν Μονάχου και κάποια εκ των Άγιαξ ή Μπενφίκα, που έμοιαζαν πιο κοντά στην πρόκριση.

Παραμένοντας στη σφαίρα της πραγματικότητας πρέπει να προσθέσει κανείς πως ακόμη και η τρίτη θέση έμοιαζε να βρίσκεται μακριά από τις δυνατότητές της. Αν και ο κόσμος μπορεί εύκολα να αποδώσει μια τέτοια εκτίμηση στις μεταγραφές (είναι αλήθεια πως οι Ενωσίτες οπαδοί περίμεναν κάτι παραπάνω το καλοκαίρι), όποιοι παίκτες κι αν είχαν αποκτηθεί δύσκολα θα μπορούσαν να σταθούν απέναντι σε αυτήν την αναγεννημένη Μπενφίκα που δεν θυμίζει σε τίποτα τον περσινό περίγελο που έκανε 6 ήττες στη φάση των ομίλων ή τον Άγιαξ, που φέτος αρνήθηκε να μπει σε διαδικασία εκποίησης και παραχώρησης των καλύτερων παικτών του, στοχεύοντας σε μια διάκριση στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση.

Θεωρητικά η διάκριση ήταν και ο στόχος της ΑΕΚ. Μόνο που για τους «κιτρινόμαυρους» η έννοια της διάκρισης ήταν μάλλον ομιχλώδης και ακαθόριστη. Τι θα συνιστούσε διάκριση για τη φετινή ΑΕΚ στο Champions League; Ίσως και οι ίδιοι οι άνθρωποι της ομάδας να μην είναι σε θέση να την καθορίσουν επακριβώς, αλλά σε κάθε περίπτωση, προς την κατεύθυνση της διάκρισης θα ήταν και μια ανατροπή κόντρα στους Πορτογάλους χθες.

Κι αν δεν έμεναν με δέκα παίκτες; Θα μπορούσε η ΑΕΚ να παρουσιάσει την εικόνα του δευτέρου ημιχρόνου που έδωσε χαμόγελα αισιοδοξίας στους φίλους της; Η απάντηση είναι μάλλον όχι. Αλλά δεν έχει και τόση σημασία. Όπως κάποιος μπορεί να πει πως η ομάδα δεν διαχειρίστηκε σωστά εκείνα τα πρώτα λεπτά μετά τη σέντρα του αγώνα, έτσι μπορεί να την βαθμολογήσει με άριστα στον τρόπο με τον οποίο κεφαλοποίησε την αυτοθυσία του Πόνσε και την ανοησία του αντιπάλου του που είδε την κόκκινη κάρτα.

Στην πορεία της ΑΕΚ που έφερε τον σύλλογο από την Γ’ Εθνική μέχρι τα σεντόνια του Τσου Λου, λίγες φορές επετράπη υπέρμετρη αισιοδοξία στις τάξεις της Ένωσης. Όλα μοιάζουν να γίνονται με προσεκτικά και ζυγισμένα βήματα που συνήθως πηγαίνουν την ομάδα προς τα εμπρός, έστω και χωρίς την ταχύτητα την οποία ζητά ο κόσμος. Υπό αυτή την έννοια είναι δυνατό να ενώσεις τη φωνή σου με εκείνους που είδαν σημάδια βελτίωσης και προόδου στο σύνολο του Μαρίνου Ουζουνίδη. Γιατί είναι αλήθεια πως τέτοια υπήρξαν πολλά. Από την άλλη, όμως, δεν μπορείς παρά να συμφωνήσεις και με όσους στη χαμένη ευκαιρία του Κλωναρίδη είδαν μια ακόμη μεγαλύτερη για την ΑΕΚ. Το να φτάσει σε μια ανατροπή που θα έκανε θόρυβο στην Ευρώπη και θα έδινε πιο έντονα αυτή την αίσθηση του «we are coming», την οποία ένιωσε χωρίς όμως να φτάσει και στην απόλυτη ολοκλήρωση ο μέσος οπαδός της ομάδας.

Υ.Γ: Νίκλας Χουλτ, μακάρι να ‘χα χίλια μάτια να σε βλέπω
Υ.Γ2 Πριν κράξουμε τον Κλωναρίδη για την χαμένη ευκαιρία, ας αναλογιστούμε τι έχει κάνει φέτος
Υ.Γ 3 Πόσο μπορεί να βελτιωθεί ακόμα ο Οδυσσέας Βλαχοδήμος, διάολε;